دل احمق در دهانش و دهان حکیم در دلش است . [امام عسکری علیه السلام]

باسمه تعالی                                                                                                                                                                منم سرگشته حیرانت ای دوست /کنم یکباره جان قربانت ای دوست

خلیل آسابه شوق   وصل کویت/ نهم سربرسرپیمانت ای دوست

دلی دارم در آتش خانه کرده/ میان شعله ها کاشانه کرده

دلی دارم که از شوق وصالت/ وجودم را زغم ویرانه کرده

من آن آواره بشکسته بالم /ز هجرانت بتا رو بر زوالم

منم آن مرغ سرگردان و تنها/ پریشان گشته شد یکباره حالم

سحرسربرسرسجاده کردم/ دعایی بهر آن دلداده کردم

زحسرت ساغر چشمانم ای دوست/ لبالب یکسره از باده کردم

دلا تا کی اسیر یاد یاری؟/ زهجر یار تا کی داغ داری



بگو تا کی زشوق روی لیلی/ تو مجنون پریشان روزگاری؟

پریشانم، پریشان روزگارم /من آن سرگشته ی هجر نگارم

کنون عمریست با امید وصلت/ درون سینه آسایش ندارم

زهجرت روز و شب فریاد دارم/ زبیدادت دلی ناشاد دارم

درون کوهسار سینه خود /هزاران کشته چون فرهاد دارم

چرا ای نازنینم بی وفایی؟ /دمادم با دل من در جفایی

چرا آشفته کردی روزگارم /عزیزم دارد این دل هم خدایی