باسمه تعالی منم سرگشته حیرانت ای دوست /کنم یکباره جان قربانت ای دوست
خلیل آسابه شوق وصل کویت/ نهم سربرسرپیمانت ای دوست
دلی دارم در آتش خانه کرده/ میان شعله ها کاشانه کرده
دلی دارم که از شوق وصالت/ وجودم را زغم ویرانه کرده
من آن آواره بشکسته بالم /ز هجرانت بتا رو بر زوالم
منم آن مرغ سرگردان و تنها/ پریشان گشته شد یکباره حالم
سحرسربرسرسجاده کردم/ دعایی بهر آن دلداده کردم
زحسرت ساغر چشمانم ای دوست/ لبالب یکسره از باده کردم
دلا تا کی اسیر یاد یاری؟/ زهجر یار تا کی داغ داری
بگو تا کی زشوق روی لیلی/ تو مجنون پریشان روزگاری؟
پریشانم، پریشان روزگارم /من آن سرگشته ی هجر نگارم
کنون عمریست با امید وصلت/ درون سینه آسایش ندارم
زهجرت روز و شب فریاد دارم/ زبیدادت دلی ناشاد دارم
درون کوهسار سینه خود /هزاران کشته چون فرهاد دارم
چرا ای نازنینم بی وفایی؟ /دمادم با دل من در جفایی
چرا آشفته کردی روزگارم /عزیزم دارد این دل هم خدایی